*Гулобардо боядҳои хардалӣ Манзараи содда, вале зебо*
Хардал, бо ранги зебо ва гарм, интихоби аъло барои ороишоти гуногун аст. Бо гузашти вақт, ин ранг на танҳо дар хӯрокворӣ, балки дар санъат ва ороиш низ ҷойгоҳи худро пайдо кард. Хардал баландтарин маъруфияти худро дар мавсими баҳор ва тобистон, вақте, ки табиат бо шодии нав ва зиндагиҳо пур мешавад, дарёфт мекунад.
Хардалии хардал, дар хирад ё хосияти бофтан, на танҳо лифофаҳои гармӣ, балки истеҳсоли ашёи хосе барои ороишгоҳҳо, хонаҳо ва мактабҳо низ маъруф аст. Бо истифодаи хардали хардал, метавон осон ва осон бофтаро барои кӯдакон, мизоҷон, ё ҳатто барои худамон эҳсос кард. Хардал бо мехитон дар шодиву рангобарангии хеши одамон ихтисос дода мешавад.
Илова бар ин, хардалии хардал дар фарҳанги халқие, ки шумораи ангиштҳои худ ба кӯмак мерасонад, нақши муҳим дорад. Мисли муқовимати амиқи он, он намакшударо барои хӯрок добав мекунад. Хранокҳои гуногуни таҳдидшуда ба дастуру хусусиятҳои хардал, хосса, салатҳо, соусҳо ва безанҳои навъҳо шодии чашмгир меоранд.
Ҳамин тавр, хардали хардал ҳамчун мавзӯи зиндагонӣ ва шодкории ҳамарӯзаи манзараи моддӣ мебошад. Вай на танҳо манзараи зебо ва ороиширо таъмин мекунад, балки эҳсоси гармӣ ва дӯстӣ низ медиҳад.
Мо метавонем хардали хардалро на танҳо дар манзарахои табиӣ, балки дар ороишоти хонагии худ ба गरмо ва зебоии хосе табдил диҳем. Ин ранг метавонад дар шодии маргзорт ва муҳити оилавии мо табдил ёбад. Касе, ки хардали хардалро интихоб мекунад, на танҳо ранг, балки эътибори хосе медиҳад, ки барои одамон маънои амиқ ва эҳсосотии бештаре дошта бошад.
Хардал дар ҳақиқат интихоби эҷодии навъҳои осон аст. Агар шумо хоҳед, ки шодиро ва гармиро ба муҳити атрофи худ бехатарӣ бирезед, хардали хардал худро мегӯяд равшании ҷараён ва ҳаракат ҳосил мекунад. Боварӣ ҳосил кунед, ки хардали хардалро дар зиндагонии худ истифода кунед, ва шодии ранг ба ҳар гӯшаи ҷойи шумо ҳар рӯз рӯй мекунад.